Sprinterka

Wczoraj została przełamana kolejna bariera.
Lęk przed dreptaniem na otwartej przestrzeni.
Wybrałyśmy się do sklepu i uwolniłyśmy Zuzię z wózka.

Jeszcze tydzień temu reakcją było wielkie buuu i ręce wyciągnięte - weź mnie, weź mnie.

Teraz za to powoli nabierając przyspieszenia, zaczęła ganiać po całym sklepie, raz po raz wynurzając się zza jakiegoś wieszaka z ubraniami. Szczerzyła się przy tym okrutnie, sadziła strasznie wielki krocule i w ogóle trudno było za nią nadążyć.

Minka wskazywała że było to nadzwyczaj udane popołudnie.

Urodziny

Jakoś nie mogę uwierzyć że to już.
Zuzia skończyła roczek.
"Zdmuchnęła" świeczkę łyżką :-)
Podjadła biszkoptu, wybrudziła podłogę i swoją urodzinową kreację.
Dreptała dookoła stołu z torebkami od prezentów, bo interesowały ją daleko bardziej od samej zawartości.
Pogadała po swojemu, powspinała sie na kanapę.
Niby prawie dzień jak co dzień.
A jednak nie. Była potem tak podekscytowana, że nie chciała w ogóle zjeść kolacji.
Za to padła zaraz po wylądowaniu w łóżeczku.

No i zleciało, a raczej śmignęło te 365 dni.

Próba sił

Jakoś tak od tygodnia mamy ciągły bunt na pokładzie.

Co jest zabawka, a co z pewnością nie?
Gdzie w domu można wchodzić, a gdzie z pewnością nie?
Co nadaje się do jedzenia, a co z pewnościa nie?

Te fundamentalne kwestie bardzo nas róznią.

Nasza córka uważa, że nie ma nic wspanialszego niż kłębowisko kabli pod biurkiem komputerowym, nie ma lepszej zabawki niz bielizna ściągnięta z suszarki i nic pyszniejszego niz świeża gazeta (ostatecznie książeczki dla dzieci też mogą być).

Dyskusja z jej strony wygląda bardzo malowniczo. Naprawdę jest na co popatrzeć.
W celu narzucenia rodzicom swojego zdania:
kładziemy się jednym rzutem na podłogę,
wyginamy buzię w podkówkę
dajemy głośny podkład wokalny
i na koniec najlepsze - walimy głową w podłogę dla zwiększenia efektu.

Walenie głową ćwiczone jest wcześniej w atmosferze absolutnie pokojowej. Żeby nie było za mocno, a efektownie.

Nowe terytorium

W niedziele Zuzinka zaskoczyła nas po raz kolejny.
Podeszła do kanapy, rozpłaszczyła na niej tułów, postękała, popodciągała kolana raz jedno, raz drugie, nie wyszło :-(.
Podreptała wokól pokoju, nie wiem czy dla nabrania odpowiedniego dystansu do sprawy, czy dla zebrania sił.
Popatrzyła tęsknym wzrokiem na rodzicieli, rozpartych wygodnie i ponownie ruszyła do ataku.
I znów rączki wyciągnięte daleko przed siebie na kanapowym siedzisku, kolana próbują dosięgnąć, jeszcze tylko wspięła się jak baletnica na czubki paluszków i JEEEST.
Promienny ośmiozębny uśmiech rozświetlił oblicze małego zdobywcy kanapy.

I wtedy zaczęło się, przypominające próby samobójcze, schodzenie z kanapy, ale to już zupełnie inna historia.