- Dlaczego tak piszczysz Emilko? - przebijam się przez ultradźwięki o wielkim ładunku decybeli.
- Bo ... (tu wcale nie krótka pauza, następnie mina a la pomysłowy Dobromir) ... Zuzia śpi.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Archiwum bloga
O mnie
- Lu
- Warszawa, Poland
- lunatropie@gmail.com
W głowie się nie mieści
Oglądając zdjęcia, albo usiłując wygrzebać jakieś fakty z przepastnych zakamarów umysłu, zdaję sobie sprawę jak bardzo zawodnym instrumentem jest pamięć.
Jak wiele chwil mi już umknęło? Ile przełomowych momentów z życia moich córek ocalało w mojej głowie?
A przecież są jedyne, niepowtarzalne i chciałabym je zatrzymać.
Te zapiski były najpierw dla Ciebie Zuziu. Teraz są Emilko i dla Ciebie.
Może kiedyś będę mogła Wam je pokazać.
Jak wiele chwil mi już umknęło? Ile przełomowych momentów z życia moich córek ocalało w mojej głowie?
A przecież są jedyne, niepowtarzalne i chciałabym je zatrzymać.
Te zapiski były najpierw dla Ciebie Zuziu. Teraz są Emilko i dla Ciebie.
Może kiedyś będę mogła Wam je pokazać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz